tembellik.. hep bi yerlerde pusu kurmus beklerken, lisenin bitimiyle kendini gostermeye baslamisti. annemin akraba, arkadas toplantilarinda ovunerek anlattigi " ben obene bi kere bile ders calis demedim, o hep kendi calisti" hikayesi artik gercek bi efsane olmaya adaydi. universitede basladi ders calismanin cok zor gelmesi..4 yilim can sikintisindan ders calisan ve evdeyken odasindan cikmayip surekli bisiler okuyan halimi ozlemekle gecti. bi sekilde okulu uzatmadan ve gayetde makul bi oratalamyala mezun olduktan sonra kim bilirdiki masterda daha da beter olucam.. evet itiraf ediyorum: simdiye kadar surekli kizdigim insan modeline dondum, mazeretler(yalanlar)yaratip once o mazeretlere kendileri inanip sonra cevresindekilere inandirmaya calisarak sorumluluktan surekli kacan insanlar var ya iste ben onlardan biri oldum!!!!
galiba o insanlardan birinin ahi tuttu..bak buda tembelestikce ne kadar kaderci biri haline donustugumunde kaniti. surekli basariksizliklarimi kadere yorumlamak gibi bi egilim gosteriorum.
ben bu degilim!!! tembellik, icimdeki seytan, topla tasini taragini git basimdan! yoksa bu gidisle depresyonla paylasmak zorunda kalicaksin beni!
Sunday, November 18, 2007
tembellik, kadercilik, depresyon
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 kisi daha ofurdemis:
seni öyle iyi anlıyorum ki...
şu anda 3 yıldır söylediğin şeyle savasan ve zaman zaman patladıgımda internette tembellik depresyon vs. gibi şeyleri okuyarak kendimi avuttugum anlardan birisi. en nefret ettiğim insan modeline dönmek degil artık beni üzen bundan kurtulamamak.
Post a Comment